Miało nie być łatwo a jednak, na szczęście się udało..

Byłem najsłabszym kociątkiem ze znalezionej w pudle na śmietniku trójki.
Nie chciałem jeść zastępczego mleczka, chciałem tylko odnaleźć mamę.
Na skraju wyczerpania musiałem przestać stroić fochy, chciałem przecież żyć!
Z dnia na dzień robiłem coraz większe postępy, jeść chciałem coraz więcej,
spacerować coraz dalej!
Moi opiekunowie z zachwytu i podziwu nazwali mnie Perszing.
Mówią, że jestem bardzo rozumnym, małym stworzonkiem.
Trochę taki ze mnie 'pewniak siebie' , w końcu jestem kocurkiem.

Dobry człowieku, daj mi dom, taki najwspanialszy dla kota, gdzie będę mógł wyrazić swój charakter, gdzie zaopiekujesz się mną odpowiedzialnie i gdzie już nigdy nie będę wyrzucony, jak zwykły śmieć..